Dag 20 Vrijdag 29 juli

We zijn weer thuis! Na een lange terugreis zijn we dan weer in Nederland. Namibië is een land wat ons geraakt heeft. Het is er zo mooi. Als het een mij ligt gaan we zeker nog eens terug. We hebben ons ook geen moment onveilig gevoeld in dit land ondanks dat we alleen op pad zijn gegaan. De mensen zijn hier vriendelijk en gastvrij. Als zelfs een manager van het verkeerde hotel bij ons (laat op de avond) in de auto stapt om ons naar het juiste hotel te loodsen, wil dat volgens mij wel wat zeggen.
Een land wat aan te bevelen is voor een ieder die op zoek is naar rust, natuur, cultuur en avontuur.

NB:
Bij terugkomst hadden we gelijk in de gaten hoeveel het de afgelopen weken in Nederland heeft geregend. De deur van de auto was niet goed gesloten en daardoor stond de vloer in de auto aardig blank...

Dag 19 Donderdag 28 juli Kaapstad – Londen - Amsterdam

Vandaag is het echt voorbij met de pret. We vliegen om 18.40 weer terug naar Nederland en hopen vrijdag eind van de middag weer thuis te zijn. Er staat nog één uitdaging te wachten zo meteen. De koffers mogen per stuk niet meer dan 20 kg wegen. Ben benieuwd of dat gaat lukken. Voor de rest gaan we Kaapstad nog wat onveilig maken deze ochtend en in de loop van de middag naar het vliegveld.

Dag 18 Woensdag 27 juli Hermanus- Kaapstad (110 km)

Vandaag voor ons doen uitgeslapen. Rond 9 uur gaan we ontbijten, wat weer niet verkeerd is in dit hotel. Daarna zijn Olaf en ik het stadje even in gegaan en Peter is vanuit zijn kamer naar walvissen gaan kijken. We kijken zo uit op de baai waar ze in rond deze tijd meestal vertoeven. Aan het einde van de ochtend vertrekken we om langs de kust terug te rijden naar Kaapstad. Dat is een mooie trip waarbij je regelmatig walvissen kan spotten onderweg. In Simonshaven zijn we nog even gestopt om naar de kolonie pinguïns te kijken. Het stikte hier ook van de kraampjes met veel (dezelfde) handel voor toeristen. En iedereen heeft een speciale prijs voor je. Ze klampen zich aan je vast en weglopen is moeilijk. Olaf was ons lokaas. Die lieten we voorop lopen zodat hij als eerste aangesproken werd en zo konden wij ongestoord rustig rond kijken bij het kraampje. Arme Olaf hij had het zelf niet in de gaten…..ik kom niet van die mensen af hoe doen jullie dat?
Vlak voor Kaapstad nog even vreselijk verdwaald, we snapten de kaart niet meer en Tomtom snapte ons niet meer. We zijn in arabische wijken geweest waar druk gehandeld werd in alles en nog wat. Na een uur gedwaald te hebben, kwam het toch weer goed met ons en zaten we eindelijk op de juiste weg.
Het is onze echte laatste vakantie dag dus willen we de avond afsluiten met een afrikaans restaurant. Peter zou wat uitzoeken. Het werd African Café. Tja en hoe zal ik het restaurant beschrijven. Laten we zeggen: het was bijzonder. Bij binnenkomst werden onze handen gewassen in rozenwater. Daarna werd ik op traditionele wijzen geschminkt. We werden met het eten door allerlei landen geleid. Geen menukaart dus steeds een verassing wat er op tafel kwam. Op het eind kwam het voltallige personeel inclusief de kok en vergezeld van afrikaanse muziekinstrumenten ons vermaken met zang en dans. Heel bijzonder allemaal, laten we het daar maar op houden. Helaas waren we allen ons fototoestel vergeten dus kan ik jullie niet mee laten delen in dit gebeuren.

Dag 17 Dinsdag 26 juli Gansbaai en Hermanus en.. jarig! (150 km)

Vandaag gaan we haaien spotten en vervolgens door naar Hermanus om walvissen te spotten. Lijkt mij een bijzondere manier om je verjaardag te vieren of niet?
We hebben een heerlijke dag gehad! Vanmorgen was het wel ff slikken toen de wekker om kwart over 4 ging (ja jullie lezen het goed) maar eenmaal wakker ging het allemaal vanzelf. Het hotel had keuring ontbijtpakketjes gemaakt voor ons en zo zaten we om 5 uur vanmorgen in de auto.
Op naar Gansbaai, van daar vertrekt de boot. In het donker rijden was even wennen want verlichting is er niet of nauwelijks op de wegen en het is hier in Zuid-Afrika blijkbaar ook normaal dat mensen op of naast de snelweg lopen, dus extra alert moet je zijn.
De haaientocht was top! We hebben geboft met het weer. Hiervoor had het drie dagen geregend en was de tocht steeds afgelast. Nu ging hij gelukkig door. Er werden ons wel twee nadelen verteld: het zicht onder water is 'maar' een meter en de temperatuur van het water is maar 10 graden. Dat laatste zou ook invloed hebben op het gedrag van de haaien. Zij zouden wat minder actief kunnen zijn. Toen de boot voor anker ging werd er tonijndrap overboord gegooid. Ook een levensgrote tonijnenkop aan een touw. Het eerste uur gebeurde er niet veel. Daarna diende de eerste haai zich aan. Een knoeperd van wel drie meter. Een kleintje volgens de captain. Ze kunnen wel zes meter worden.
We hebben 3 haaien rond de boot gezien maar wel van heel dicht bij. Gelukkig kwamen ze steeds terug, zodat ik ze uitgebreid kon fotograferen. Mijn mannen zijn in de kooi onder water gegaan om de haaien van echt heel dichtbij mee te maken. Ik was de enige van het gezelschap op de boot (20 personen) die er niet voor koos de kooi in te gaan. Maar ja, ik ben nu tenslotte 50 en hoef me niet meer zo te bewijzen of stoer gedrag te vertonen. Wat een voordeel! Het water was namelijk maar 10 graden. In de middag zijn we naar Hermanus gegaan waar we een hotel hebben geboekt voor de nacht. Het hotel in Kaapstad laten we even voor wat het is, daar overnachten onze koffers alleen maar aankomende nacht. We hadden geen zin om vanavond nog terug te reizen naar Kaapstad (ook een voordeel van 50 worden, je kunt gewoon zeggen dat je te moe bent om nog in de avond terug te reizen naar het hotel in Kaapstad).
We zijn al eens eerder in Hermanus geweest en het is zo heerlijk hier. Vanuit het hotel kijken we door het raam op de zee, waar de walvissen spelen en springen. Echt heel gaaf om te zien. Kortom een heerlijke dag om op terug te kijken. En ik ben er nu al achter dat 50 zijn helemaal niet is erg is, maar ook vele voordelen heeft zoals hierboven beschreven. Wat nog een voordeel is: ik hoef me vanaf vandaag niet meer te verontschuldigen als ik in de avond voor de TV in slaap val, ben tenslotte 50……en de komende dagen komende vast nog meer voordelen in me op!

Dag 16 Maandag 25 juli Springbok – Kaapstad (470 km)

Vanmorgen vroeg opgestaan want (zoals ik al schreef gisteren) een lange dag voor de boeg. Na het karige ontbijt wat we kregen, zijn we om half 8 in de auto gestapt. Muziek aan, kaart op de schoot en daar gaan we! Halverwege de trip stoppen we bij Lambert’s Bay. Hier zitten echt wel zeker 10.000 (dubbel klik op de foto rechts om deze te vergroten)jan-van-genten (zeevogels). Het gesnatter en gekwetter van zoveel vogels bij elkaar is indrukwekkend om te horen. De ontzettende stank die ze produceren is wat minder. Vervolgens zijn we nog iets verder de baai langs gereden en daar werden we wederom getrakteerd op flamingo’s. Na hier ongeveer 400 foto’s gemaakt te hebben (Peter hoor.. ik vind 1 genoeg) vervolgen we verder onze reis naar Kaapstad. Midden in de spits, links rijdend en al zoekend naar de weg loods ik mijn mannen(met hier en daar gemopper) door het centrum van Kaapstad naar ons hotel voor de komende dagen. Dubbel geparkeerd en met achter me veel getoeter, gaat Peter in het hotel vragen waar we onze auto veilig neer kunnen zetten. Daar hebben ze goed en slecht nieuws voor ons. Het slechte nieuws is dat er geen kamers voor ons zijn de komende dagen ivm waterschade in het hotel, het goede nieuws is dat ons hotel is ge-upgraded naar een ander hotel met een riante parkeerplek voor ons. Pfffff moet ik weer verder de stad in dwars door de spits. Maar het lukt, half Kaapstad weet nu wel geloof ik wie die blonde dame uit Nederland is achter het stuur, maar we zijn er! Het hotel is mooi, we ploffen neer na deze (best wel) lange rit en Peter gaat achter een restaurant aan voor vanavond. Het wordt de Vijf Vliegen. Een toprestaurant wat ook in Nederland een vestiging heeft in Amsterdam. Na mijn rijkunsten van de middag besluiten we lekker met een taxi daar naar toe te gaan.
Heerlijk gegeten! Bij terug komst heeft het personeel van het hotel in opdracht van mijn mannen onze kamer versierd, ballonnen opgeblazen, taartjes en bloemen neer gezet. Want ik ben over een paar uur jarig. Mijn leeftijd had ik geheim willen houden maar die leuke broer van me heeft al gelukwensen geschreven in het gastenboek van het weblog dus schrijven dat ik 30 ben geworden gaat niet meer op. Gert bedankt! Morgen heeeeeeeel vroeg op (half 5!) want dan gaan we naar Gansbaai.

Dag 15 Zondag 24 juli Orange River – Springbok (130 km)

Vandaag een niets aan de hand dag.. We hebben een korte trip naar onze volgende bestemming. Maar moeten wel de grens over naar Zuid-Afrika. Dat was eigenlijk wel een beetje een lachwekkend gebeuren. Ik geloof dat we bij de grensovergang ongeveer 8 loketten hebben gepasseerd en iedereen deed wel wat met onze paspoorten. Maar goed, na al dat formele gedoe waren we dan eindelijk de grens over en laten we Nambie met heimwee achter ons. Onze reisagent heeft blijkbaar wat met het plaatsje Springbok, want dat was de bestemming voor vandaag. Wij vonden het niets! We hebben de rest van de dag hier wat luierend door gebracht, Peter noemde de plaats een tranen trekkend dorpje.In de middag nog wel even door een natuurpark gereden en daar troffen we Oryx.
Wat prijzen betreft merken we wel dat we in Zuid-Afrika zijn. Het is hier zo goedkoop, kon ik hier maar elke dag shoppen…(maar dan wel met de winkels vanuit Nederland).Om jullie even een indruk te geven van de kosten hier, het avondeten; ik nam een voorafje van slakken (heerlijk!) toen heeft Peter een Rumpsteak van 350 gram genomen met van alles en nog wat er bij, Olaf een mixed gril wat zoveel was dat hij het niet op kon, Wouter een hamburger met salade en friet en ik een lasagne die voortreffelijk smaakten. Dit alles afgeblust met cola, sinas, wijn en bier. De kosten waren inclusief fooi 35 euro. Dat noem ik nog eens uit eten gaan. Nog even de reis voor morgen voorbereiden en dan ga ik heerlijk met een boek mijn bed in. Van de 10 kg boeken die ik heb meegenomen, is de eerste pas op de helft gelezen, we komen er niet aan toe! Morgen hebben we een lange rit voor de boeg, we rijden in 1 adem door naar kaapstad.

Dag 14 Zaterdag 23 juli Fish River Canyon - Orange (240 km) River

Vandaag onze laatste dag in Namibië. Vanuit daar gaan we morgen de grens over naar Zuid-Afrika.
Het is voor ons doen een korte trip naar de volgende bestemming. Orange River.
Onderweg worden we verrast met een ware black cobra op de weg. We zijn gestopt, hebben het raampje van de auto naar beneden gedaan, en zo wat foto’s van hem gemaakt. Peter hing voor mijn gevoel wel erg ver uit het raampje voor de foto en mijn ongerustheid blijkt later niet onterecht te zijn. Bij aankomst in de lodge vertelden we wat we hadden gezien, en showden de foto’s. Oh zei een locale bewoner, dat is een black spitting cobra. Zeer gevaarlijk en als hij zich in het nauw gedreven voelt kan hij wel 2 meter ver gif naar je spugen. Bij geen bescherming voor je ogen kan je dan blind worden door het gif. Onze fotograaf “Peter van Tellingen” (afgeleid van Joop van Tellingen) komt er dus goed vanaf.
Vanaf de lodge maken we dezelfde middag nog een kano trip met Kay, (onze gids voor die middag) over de Orange River. Het weer is er heerlijk voor. Zon en ongeveer 26 graden.
De rivier heeft zijn oorsprong in Drakensberg van Zuid-Afrika en stroomt met zijn totale lengte van 2200 km door in Namibië. Wees gerust, wij hebben maar 15 km gedaan hoor. Wel een paar leuke stroomversnellingen meegepakt, wat Wouter een nat pak opleverde omdat hij voor in de kano zat. Bij een rustmoment zagen we een grote ijsvogel. Wij gingen uit ons dak. Kay snapte dat niet omdat ze hier helemaal niet schaars zijn.
De rivier dankt zijn naam niet aan de modderige kleur maar is vernoemd naar Prins Willem van Oranje. Met het uitzicht van de lodge kijken wij over de rivier en dat is een fraai gezicht.

Dag 13 Vrijdag 22 juli Fish River Canyon

Vandaag geen reisdag in het programma en dus alle tijd om de omgeving te gaan bekijken. We willen naar de Fish River Canyon en Ai-Ais.
De canyon is op één na de grootste ravijnen ter wereld. Hij heeft een lengte van 168 km, een diepte tussen de 450 en 550 meter en een maximale breedte van 27 km. Na het ontbijt beginnen we vol enthousiasme aan de dagtrip. Aangekomen bij het eerste uitzichtpunt op de canyon worden we al beloond. Het uitzicht is zo mooi… We besluiten een stuk langs de canyon te gaan rijden om vanaf meerdere plekken dit prachtige natuurwonder te bewonderen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De weg was moeilijk begaanbaar, bestond uit flinke keien, was smal en ontzettend ongelijk. Het leek of we met de auto dwars door het ravijn aan het rijden waren. Daarbij kwam les 2 in deze vakantie; ga nooit zonder een kaart op pad. We dachten wel de weg te weten, maar het leek er toch op dat we verdwaald waren. We rijden meerdere keren dezelfde weg. Nadat al onze organen van plaats verwisseld zijn besluiten we de canyon voor gezien te houden en naar de volgende getipte bezienswaardigheid te rijden.
Dat is Ai-Ais. In Nama taal betekent dit plek die heel erg warm is. Deze omschrijving verwijst naar de hier ontspringende warmwater bronnen van 60 graden. Het is een mooie tocht naar groene oase in een maanlandschap van de Fish River Canyon. De warmwaterbron zelf vonden wij wat tegenvallen maar de rit er naar toe was bijzonder. Terug gekomen in de lodge drinken we nog wat, en genieten weer van de ondergaande zon. Het avondeten was weer prima, dit keer stond er koedoe op het menu. Erg lekker kan ik je vertellen! Olaf zag de stagiaire die hielp in de bediening wel als een hele leuke toekomstige partner. Wat moet je nou met iemand die 9000 km verderop woont zei Wouter. Peter zag dit geheel wat positiever want concludeerde dat dan ook je schoonmoeder 9000 km verderop woont. Weg romantisch gevoel bij Olaf..

Dag 12 Donderdag 21 juli Lüderitz – Fish River Canyon (425 km)

Vandaag zijn we niet aan tijd gebonden. Dus doen we rustig aan vanmorgen. We ontbijten uitgebreid in dit heerlijke hotel en pakken onze koffers weer in om naar de volgende bestemming te reizen. Bij het afrekenen van de hotelkosten kwam een les voor Peter om de hoek kijken. Die had namelijk in de bar de dag ervoor heerlijk sigaren zitten roken. Er stond een fraaie doos (met slot) op de bar die des gewenst door de barman open gemaakt werd, en waar een keuze uit meerdere sigaren gedaan kon worden. Peter heeft 2 Cubaanse sigaren uit de doos gekozen zonder prijs te vragen. Wel nu….. deze sigaren bleken 27 euro per stuk te kosten x 2, dus Peter is voor de rest van de vakantie door zijn zakgeld heen! Eigenlijk moesten we er wel om lachen dat hij voor meer dan 50 euro sigaren heeft zitten roken. Dat moeten wel hele bijzondere zijn geweest. Na gepakt en gezakt weer in de auto te zitten vertrekken we naar Canon Village, 20 km van Fish River Canyon, waar we morgen gaan rond kijken. De reis er naar toe gaat voorspoedig en halverwege maken we nog een stop voor de lunch. Olaf koopt als souvenier een springbokvel voor in zijn kamer. Wij zien toeristen met zakken vol biltong vertrekken die je daar ook kan kopen. Dit is gedroogd vlees wat erg lekker is volgens de bezoekers. Nou laten wij dan ook maar een zak kopen voor onderweg. Bij de eerste hap wist ik al gelijk oh.. dat vind ik niet lekker. Ook de mannen zagen de delicatesse anders dan de overige toeristen. Bha..
In de woestijn vlak bij plaats van bestemming liep er plots een aardvark over de weg die ons niet in de gaten had. Daar hebben we nog een mooie foto van gemaakt. Rond half 4 kwamen we aan in onze lodge en die ziet er mooi en echt Afrikaans uit. De biltong waren we gelijk kwijt, want de bediening was hier wel van gecharmeerd. Na wat gedronken te hebben vertrekken we met een gids de bergen in om te gaan genieten van de zonsondergang.
Het avondeten is heerlijk, we hebben oryx gegeten. Dat is heerlijk mals vlees.

Dag 11 woensdag 20 juli Lüderitz

Na alle slaap uit mijn ogen gewreven te hebben, kijk ik uit het raam van onze hotelkamer naar de baai. Je gelooft het of niet maar er zwemmen 2 dolfijnen onder ons. Gisteren een spelende zeehond en nu dolfijnen, kan het nog mooier. Het ontbijt is luxe zoals we al dachten, en het brood heerlijk vers. Tijdens onze reis is Olaf op zijn bril gaan zitten en we vragen bij de receptie of er hier in het dorp een opticien is waar hij zijn bril kan laten maken. Nou die is er wel maar komt maar 1 keer per maand langs, dus of we willen wachten daarop.... Nou dan de reserve bril maar op de rest van de vakantie, Olaf.
Na het ontbijt vertrekken we naar Kolmanskop. Dit is een spookstadje. Toen hier in 1908 de eerste diamanten werden gevonden haastte iedereen zich naar dit gebied en werd er een complete stad neergezet. Na de eerste Wereldoorlog raakten de diamanten op en verdwenen ook de mensen. Wat overbleef was een compleet verlaten stad. Lüderitz is een plaatsje vlak bij Kolmanskop en als daar een huis gebouwd werd haalden ze de kozijnen, deuren, en al het andere benodigde materiaal uit de verlaten huizen in Kolmanskop. Zelfs de spoorrails werd losgetrokken om het ijzer te verkopen aan Japan. Pas in 1980 is het door zandstormen geteisterde dorp beschermd en mag niets meer worden meegenomen of veranderd.
Dit laat nu heel fraai zien hoe om meedogenloos de natuur de menselijke beschaving wegvaagt. We worden door een gids door het dorp geleid en gewaarschuwd dat we niks mee mogen nemen of oprapen (alsof de diamanten er nog voor het oprapen liggen), en dat we op moeten passen voor slangen die hier zitten. Ai....dat vind ik minder leuk om te horen. Het kan hier behoorlijk waaien en dat gebeurt vaak zo te zien aan de huizen daar. Sommige huizen zijn gevuld met enorme bergen zand. We vermaken ons de hele ochtend hier verder en Peter maakt veel foto's. Ik blijf oplettend voor de slangen maar gelukkig geen 1 gezien. Wel een gekko gezien en veel vervelde slangenhuiden in het zand en .......natuurlijk zaten mijn schoenen ook weer vol met zand. In de middag zijn we een rondrit gaan maken langs de baaien van het Lüderitz schiereiland. Dit stuk hoort niet bij het streng bewaakte diamanten Sperrgebiet en mag daarom zonder beperkingen worden bezocht. Daar hebben we meerdere flamingo's gezien en veel natuurschoon. We sluiten de dag weer tevreden af in het restaurant van het hotel.

Dag 10 Dinsdag 19 juli Sesriem – Lüderitz (460 km)

Het is ff slikken als we horen dat we alleen kunnen ontbijten tussen 6.00 uur en 8.00 uur ’s morgens. Uitslapen is er dus weer niet bij. Tot nu toe hebben we mooie hotels en lodges gehad maar deze lodge scoort niet hoog in punten op ons lijstje. Het avondeten ziet en proeft als opgewarmde kliekjes en we doen een gok wat ze van de restanten maken voor de volgende dag. Goelash. En inderdaad, we herkennen veel van het avondeten van die dag ervoor daarin. Ook het ontbijt is zuinig afgemeten. De kinderen grappen: “Wat moet je doen om hier vers brood te krijgen? …….een week eerder komen!”. Lodge Betesda is wat ons betreft geen aanrader. We besluiten dan ook geen lunchpakket mee te vragen voor onderweg om te voorkomen dat we een ontbijtvariatie in ons pakket terug gaan vinden.
Vandaag hebben we weer een reisdag voor de boeg. Er staat ons weer een lange tocht door de woestijn te wachten. Niet geheel onplezierig want de natuur is hier zo mooi. Peter begint het rijden door de woestijn aardig onder de knie te krijgen. Het blijft voor ons bijzonder om 300 km door de woestijn te rijden en echt bijna geen niemand tegen te komen. Welgeteld 3 auto’s en 2 boeren met een oude huifkar getrokken door paarden of ezels.
Onderweg zien we nog veel roofvogels, maar ze willen niet poseren voor een foto. Na een lange rit door de woestijn komen we eindelijk op een geasfalteerde weg voor de laatste 100 km naar Lüderitz. We passeren het Sperrgebiet, waar vroeger diamanten gevonden zijn. Het is nog altijd een verboden gebied. Na zeker een week alleen door woestijn gereden te hebben met alleen maar zand, gravel en kiezelstenen is deze asfaltweg wel een verademing. Onderweg hebben we in plaatsje Aus nog heerlijk geluncht en voorbijkomende kinderen voorzien van een JoJo die we mee hadden genomen vanuit Nederland om uit te delen. We merken dat we richting kust rijden want de wind komt op en de natuur verandert met zijn kleuren. Halverwege de middag komen we aan in het Lüderitz Nest Hotel. Dit hotel is op een klif gebouwd met direct zicht op zee. Onze koffers zijn overigens niet meer herkenbaar als we ze de auto uithalen. Allen hebben ze de zelfde kleur gekregen, ze zitten namelijk geheel onder woestijnstof. De kruier die ons helpt borstelt keurig eerst alle koffers schoon voordat ze mee naar binnen gaan. De kamers zijn heel mooi, vanuit het balkon kijken we zo op de spelende zeehonden in de baai. Een mooier uitzicht konden we ons niet bedenken. Na wat rond gelopen te hebben in dit kleine plaatsje en toegangskaartjes voor Kolmanskop gekocht te hebben voor de volgende dag besluiten we in het hotel zelf te eten die avond. Het zag er erg sfeervol uit. Pluchen stoelen, met damasten tafelkleed, kaarsen op tafel en een mooie menukaart. Het smaakte voortreffelijk. Wat een verschil met het buffet uit het vorige onderkomen. En het bizarre is dat het eten hier nog goedkoper was dan in de vorige lodge. Terwijl dit er 10x mooier uitzag, 10 x beter was, en de bediening alles keurig vanuit rechts uitserveerde, met één hand op de rug.

Dag 9 maandag 18 juli Sossusvlei (70 km)

Vandaag gaan we de zonsopgang in Sossusvlei mee maken. De wekker gaat om 5.15 uur af en het doet minder pijn dan ik dacht. Ook bij onze kinderen Wouter en Olaf hoor ik geen gemopper (complimenten!). In het pikkedonker vertrekken we richting toegangspoort wat zo’n 60 km rijden is. De hoteleigenaar heeft voor ons allen een ontbijtpakketje gemaakt voor onderweg.
Sossusvlei wordt omgeven door enorme rode zandgebergte. Sossus komt uit de taal van Nama en betekent “blinde rivier”. Vroeger stroomde de Tsauchab de zee in, nu wordt hij in de loop gestuit door een machtige duinengordel en eindigt hij in zand. Midden tussen de immense duinen, liggen de witte kalkvlaktes van Deadvlei. Hier staan grillig gevormde bomen die al 900 jaar dood zijn, maar volledig in tact zijn gebleven door het droge klimaat. De drie hoogste zandduinen ter wereld zijn hier te bewonderen. Duin 7: bijgenaamd BIG DADDY (400 meter hoog) Duin 6: bijgenaamd BIG MAMA (200 meter hoog) en Duin 45 (omdat hij na 45 km zichtbaar is). Deze is het meest fotogeniek vanwege zijn sierlijke slingerende duinrand. We kiezen voor deze duin.
Aangekomen bij duin 45 parkeren we de auto en gaan we de berg op. Dat is nog een zware klim en ik heb op een gegeven moment meer zand in mijn schoenen dan wat er op de duinen ligt, volgens mij. Ik haak halverwege de klim af en loop weer naar beneden. De mannen zijn helemaal naar boven gelopen. Het is een schitterend gezicht hoe de schaduwen van de bergen een kleurenspel teweeg brengen. Na dit alles te bewonderd te hebben gaan we naar de Sesriem Canyon. Dit is een smalle, 1 km lange en 30 meter diepe kloof die is ontstaan toen de Tsauchab zich een weg door het zachte kalksteen baande. De naam Sesriem slaat op de zes runderleren riemen die aan elkaar geknoopt moesten worden om water uit de kloof te kunnen scheppen. Erg mooi om door heen te lopen ( maar ook best wel warm). Voldaan gaan we daarna terug naar de lodge waar wij heerlijk aan het zwembad gaan vertoeven en de kids met een quad en onder begeleiding van een gids de woestijn onveilig gaan maken.

Dag 8 zondag 17 juli Swakopmund – Sossusvlei (365 km)

Na (voor ons doen) uit te slapen en een lekker ontbijt, vertrekken we vanmorgen naar onze volgende bestemming. We moeten een lange trip door de woestijn dus ik hoop niet dat we weer een lekke band gaan krijgen. Onderweg is het weer bij elke bocht een ansichtkaart zo mooi. De woestijn is stil en verlaten en de kleuren zijn prachtig. Vanuit de woestijn gaan we dwars door de bergen langs smalle bergpaden en vervolgen we onze weg weer verder door de woestijn. Met regelmaat zien we een springbok of een oryx (spiesbok). Halverwege stoppen we in het plaatsje Solitair om daar wat te eten en een kijkje te nemen in de winkel van sinkel. Daarna gaan we verder op pad en rond half vier komen we aan in de lodge (vlakbij Sossusvlei). We krijgen een leuke lodge met een terrasje waar we de avondzon zien verdwijnen achter de bergen terwijl we een heelijk glas wijn nuttigen. We horen de jakhalzen weer actief worden in het donker. Morgen vroeg op want we willen de duinen bewonderen als de zon opkomt. Vroeg op is echt vroeg op (kwart over 5!) Het weer is hier trouwens heerlijk. Rond de 27 graden overdag. En dat voor de winter hier….

Dag 7 zaterdag 16 juli Swakopmund

Vandaag geen reisdag in het programma maar verblijven we heerlijk in Swakopmund. Uitslapen denken de kinderen, maar helaas ook vandaag weer vroeg uit de veren. We gaan naar het nabij gelegen plaatsje Walvisbaay om dolfijnen te spotten op zee. Eigenlijk slapen ze wel uit, want we zijn gisteren vroeg naar bed gegaan, ivm de stroomuitval hier in het hele dorp. Dat heeft tot zeker 3 uur 's nachts geduurd. Ik werd toen wakker van de lichten die toen plots aangingen.
De boot van Mola Mola vertrekt rond 9.00 de zee op. We varen eerst langs de oesterbanken. Het water bevat hier veel plankton, dus ze groeien hier prima. Snel daarna hebben we op de boot bezoek van een onaangekondigde gast nl een zeeleeuw, die via het trappetje naar binnen komt. Oh dat is Spottie zegt de gids Nick. Na dat de zeeleeuw wat vis heeft gekregen op de boot vertrekt hij weer richting zee. Als we verder gaan varen worden we plots getrakteerd op een bultrug (walvis) die hier onverwachts aan het vertoeven is. Dat is nog eens een traktatie… Gaan voor dolfijnen en walvissen te zien krijgen!. Ook vliegen de pelikanen (Namibian Airways volgens Nick) rond onze boot en krijgen we veel dolfijnen te zien. Wat een leuke beesten zijn dat. Ze zwemmen in het bellenspoor van de boot met ons mee en springen er op los. De lunch op de boot bestaat uit champagne, oesters en lekker hapjes. Dat is weer eens wat anders als brood met pindakaas. Voor het eerst van mijn leven waag ik me aan een oester en …………ja ik vind ze niet lekker. Het is een mindere mond slijm dan ik dacht maar het voelt voor mijn gevoel aan als een niet gare mossel in je mond. Olaf en Peter eten ze op Namibische manier. Met tabasco. Het was een bijzondere boottocht en na veel gezien te hebben varen we begin van de middag terug in Walvisbaay. De middag zouden we gebruiken om wat te gaan shoppen in Swakopmund. En ja hoor heb ik weer pech… Alle winkels dicht na 14.00 op zaterdag (heeft Peter dat geregeld?). De rest van de middag vertoeven we heerlijk aan het strand en we sluiten de avond af met een lekker diner in een restaurant aan de zee. Hier hebben we heerlijk vis gegeten. Wouter probeert deze vakantie weer zijn dagelijkse sirloin (biefstuk) met friet te eten.
Morgen hebben we weer een lange dag voor de boeg door de woestijn. Hopelijk zonder lekke band deze keer. We gaan naar Sossusvlei.

Dag 6 Vrijdag 15 juli Daramaland – Swakopmund (365 km)

Vandaag reizen we naar Swakopmund, een plaats aan de kust van Namibië. Om daar te komen staat ons een lange rit door de woestijn te wachten. We besluiten om geen activiteit in de ochtend te doen maar wat later op te staan en na uitgebreid ontbijt op pad te gaan. We rijden door Daramaland op uitsluitend gravel en door vele droge rivier beddingen. De omgeving doet ons denken aan Utah in Amerika. Zo mooi…Het prachtige landschap gaat over in een heuse woestijn en we komen nog maar nauwelijks een auto tegen. Heel af en toe zien we een stofwolk en dat betekent dat een auto in aantocht is. Midden in de woestijn komen we af en toe wat tentjes tegen met Herorou vrouwen in victoriaanse klederdracht die zelfgemaakte poppetjes verkopen. Ik besluit er een te kopen. Men zegt dat deze poppetjes geluk brengen.
Het is best warm in de woestijn en we rijden met de raampjes open. Opeens roept Wouter “ik ruik een barbecue lucht” en even later horen we een raar geluid. Ohjeeeeeeeeeeeee een lekke band!
Daar sta je dan in de “middle of nowhere”. Telefoon heeft geen netwerk. Wij zijn alleen en verlaten. We stappen uit om de schade op te nemen en gaan op zoek naar de krik. We keren de hele auto binnenste buiten. Nergens in de auto kunnen we gereedschap vinden om de band te verwisselen. Gelukkig komt er een stofwolk aan, wat betekent een auto in zicht. Olaf houdt de auto staande en het blijken Nederlanders te zijn die net ook een lekke band gehad, hebben dus hun kennis is nog vers. We zoeken met zijn allen door de hele auto maar nergens wat te vinden. De Nederlanders proberen ons te helpen met hun eigen gereedschap maar ook dat wil niet lukken. Na overleg gaan de Nederlanders verder op hun trip omdat ze niets meer kunnen doen voor ons, en ze beloven zodra ze netwerk hebben voor ons de verhuurmaatschappij te alarmeren en hulp kunnen sturen. Wouter ziet zich zelf al in lichte paniek de nacht in de woestijn door brengen. Na enige tijd komt er weer een auto langs en die stopte om te helpen. De chauffeur wist waar de krik lag..Keurig weggewerkt achter de rugleuning van de achterbank (verzin dat maar!). Peter heeft de band in een vloek en een zucht (sic!) verwisseld en konden we na een klein uurtje weer verder rijden. Gelukkig!
Het eerste het beste plaatsje wat we tegen kwamen zijn we in gegaan om de kapotte band te laten reparen. Die bleek zo kapot te zijn dat reparatie niet meer mogelijk was en de band vernieuwd moest worden. Kosten: 135 euro. Dat valt erg mee als je weet hoe groot zo’n band is van een 4x4 auto.
Na dit alles konden we verder onze reis vervolgen en kwamen in het donker aan in Swakopmund. Na vele rondjes rijden en steeds bij het verkeerde hotel aan te komen besluiten we hulp te vragen bij het vinden van het juiste hotel. De hotelmedewerker van het verkeerde hotel was zo vriendelijk om met ons mee te rijden en het juiste hotel te wijzen. Wat charme in de strijd gooien en wat moedeloos kijken als vrouw helpt in dit geval. Eindelijk dan op plaats van bestemming, koffers uitgepakt en een restaurant voor het diner uitgezocht en plots…….PIKKEDONKER in de hele stad. De elektriciteit is uit gevallen.
Volgens de hoteleigenaar kan dit wel de hele avond duren. Eten is er niet meer bij. Ook in de restaurants is geen stroom. Dan maar alle zakken chips op tafel en de verlepte broodjes van vanmorgen. De eigenaar van hotel komt langs met waxinelichtjes en gelukkig hebben we nog wijn! En zo sluiten we deze bijzondere dag in het duister af. Hopelijk krijgen we morgen weer een mooie dag.

Dag 5 Donderdag 14 juli Etosha Nationaal Park – Daramaland (420 km)

Vanmorgen na het ontbijt nog een tocht door Etosha gemaakt. We hebben hier tot 12.00 de tijd daarna moeten doorreizen naar Twijfelfontein. Volgens andere reisverslagen zou dat een lastige trip worden met slechte wegen. Maar eerst nog wat dieren spotten. We worden halverwege de ochtend getrakteerd op overstekende olifanten, vlak voor onze auto. Voor de rest zien we nog vele zebra’s giraffen en jakhalzen. Helaas laten de leeuwen zich ook vandaag niet zien aan ons. Dan is het toch echt tijd het park te verlaten en af te reizen naar onze volgende bestemming. De weg was prima te doen. We reden in een tempo van 100 km op een eenzame snelweg. Wat een leegte hier in dit land, we komen maar sporadisch een andere auto tegen terwijl het de enige doorlopende weg is naar Daramaland. We rijden via Khorixas, een nederzetting met een paar armoedige huisjes. Wat nou slechte weg. Het rijd hier prima zeg ik… Maar daarna begint het. Van riant asfalt gaat de weg ineens over in los grind. Het voelt aan als de ribbels van een wasbord. We moeten 85 kilometer over deze weg waarbij we soms stapvoets moeten rijden omdat we zelfs door droogliggende riviertjes moeten rijden. Gelukkig hebben we een stevige 4x4 auto. De natuur is hier prachtig. Grillige bergen en grote rode stenen liggen verloren in deze woestijn. Als er een auto voorbij komt is het een paar minuten zo stoffig dat we geen eens meer door de voorruit kunnen kijken. Om een uur of vijf arriveren we in “de middle of nowhere” bij de lodge. Wat een mooie lodge. Mooie huisjes met rieten daken staan tegen de rotshelling geplakt en rondom alleen maar woestijn. Wie bouwt hier nou zoiets. Peter vroeg zich gelijk af hoe het bedrijfsplan er uit zou gezien hebben hier. Dit is tot nu toe het mooiste oord waar we zijn geweest. We genieten van de prachtige ondergaande zon en hebben in de avond een top lopend buffet. Dat belooft wat voor de ontbijttafel morgenochtend.

Dag 4 Woensdag 13 juli Tsumeb – Etosha Nationaal Park (350 km)

Vandaag staat Etosha op ons programma. Maar voordat we aan deze rit beginnen zijn Peter en Olaf vroeg uit de veren gegaan om samen met de hoteleigenaar vogels te gaan spotten. Van mijn besluit, om me nog even lekker om te draaien in bed, als de mannen weg zijn heb ik geen spijt. Bij terugkomst van de mannen gaan we lekker ontbijten en vervolgens op weg. Het is tot aan de ingang van Etosha ongeveer 2 ½ uur rijden. Etosha is een van de mooiste natuurreservaten van Afrika en goed te verkennen met eigen auto. Bij binnenkomst van het park de eerste souvenirs voor thuis gekocht, en vervolgens de auto in om wild te gaan spotten. We hebben de rest van de dag er voor uitgetrokken want aan de ander kant van het park binnen Etosha (Okaukeujo) is onze overnachting. We rijden langs verschillende waterdrinkplaatsen. Het is hier adembenemend mooi en we zien veel wild. Giraffen, olifanten, zebra’s, jakhalzen enz. ik heb zelfs de secretarisvogel gezien.
De leeuwen laten zich niet zien vandaag. Dat is jammer. Aan het einde van de dag komen we aan in Okuakuejo Camp. We hebben hier 2 lodges . Onder het genot van een glas wijn bekijken we de foto’s die we vandaag gemaakt hebben. Die vallen niet tegen maar net die ene foto….. die moet nog komen.
In de avond sluiten we aan op een lopend buffet in het restaurant. We vonden het eten niet top maar dat kan ook aan onze verwende smaak liggen.
Na het eten, het is dan al pikkedonker hier, willen we nog wat wild gaan spotten. Het grote pluspunt van deze lodge is de waterdrinkplaats die grenst aan het park. Deze drinkplaats is in de avond verlicht en vanaf een bank kan je kijken naar de verschillende diersoorten die hier na zonsondergang water komen drinken.
Terwijl we aan komen lopen staat er een giraffe te drinken. Iedereen is muistil want de waterplaats is op een paar meter afstand. Zo dicht bij de dieren waarnemen is echt bijzonder.
Vervolgens komen er nog 2 olifanten, en zien we neushoorns.
Dit hele tafereeltje speelt zich af onder toezicht van zeker 5 jakhalzen die steeds achter klein gevogelte aan renden.

Dag 3 Dinsdag 12 juli Windhoek – Tsumeb (425 km)

Tijdens het uitgebreide ontbijt kwam om kwart over 8 de agente om onze reis samen nog eens door te nemen en de laatste papieren te overhandigen. Onze eerste stop is in Otavi . We overnachten op een Ranch die is omgeven door een een zorgvuldig bewaard stuk natuur, en gerund wordt door een echtpaar: Heidi en Heinz. Onze agente vertelt dat Heinz een passie heeft voor vogels en daar ter plaatste vogel safari’s verzorgt. Een ieder die Peter kent weet dat hij dezelfde passie heeft dus de eerste safari voor die dag was snel besproken. Aansluitend na alle informatie werd onze huurauto gebracht. De verhuurder was zo aardig om met ons mee te rijden naar een elektronicawinkel om een aansluiting voor Peter zijn Ipod te kopen, zodat tijdens onze reis de muziek niet hoeft te ontbreken in de auto.
In Namibië rijden ze links. Dat was even wennen. We hoeven gelukkig niet de hele stad door en reden we vlot op de enige snelweg die naar Otavi gaat. Onderweg kwamen we een supermarkt tegen. (we willen nog wat drinken kopen voor onderweg) Het was er een beetje druk. We nemen de volgende wel zeiden we, laten we nog maar een stukje doorrijden. De volgende supermarkt was 300 km verderop…. Ohja we zitten natuurlijk niet in Nederland waar je max. tien minuten hoeft te rijden voordat je een winkel ziet.
Na een lange rit vol met mooie natuurblikken komen we in de loop van de middag aan op de Ranch.
Vervolgens zijn we met Heinz (de eigenaar) in de jeep gestapt om vogels te gaan spotten. Er zitten hier wel 140 soorten vogels. Mijn interesse ging meer uit naar de wilde beesten en giraffen waarop we gelijk al getrakteerd werden. Natuurlijk ook vele vogels gezien maar namen moeten jullie te goed houden dat heb ik allemaal niet onthouden. Peter besluit samen met de eigenaar morgenvroeg nog een vogelsafari te doen.
Morgenvroeg = 6 uur! Nou dan ga ik dus niet mee, zo’n vogelliefhebber ben ik nou ook weer niet. Bij terugkomst op de Ranch is het al donker en we gaan met een glas wijn op het terras zitten waar we kunnen genieten van de dieren die heel dichtbij ons aan de waterplas komen drinken. Een prachtig begin van onze reis.
Het avondeten wordt bereid door de gastvrouw en we sluiten aan bij andere gasten en werknemers op 1 grote gezellige gedekte tafel om vervolgens Koedoe te eten.

Dag 2 Maandag 11 juli

We zijn er! Het heeft even geduurd maar we zijn dan nu toch eindelijk op onze bestemming in Windhoek aangekomen. Ik schrijf eindelijk want het was een lange reis.

Omdat we maar 20 kilo bagage per persoon mee mochten nemen, hadden we allemaal een matig gevulde koffer en een aantal rugzakken met afleiding voor in het vliegtuig. De drukte van Schiphol viel mee. Vlak voor we aan boord gingen de laatste securitycheck. Hierbij werd onze handbagage eruit gepikt. De rits ging open en er kwam een grote Maglite zaklamp te voorschijn. “Slagwapen, mevrouwtje” sprak de beveiliger. “Deze koffer moet mee in het ruim”. Nadat we de rest van de handbagage eruit gehaald hadden, verdween onze koffer met slechts een zaklamp erin in het vliegtuig.

Doordat het vliegtuig naar Johannesburg een uur vertraging had misten we de aansluiting met de volgende vlucht. Dat was flink balen! We landden om 09.00 in de ochtend op Johannesburg, en doordat we de aansluiting hadden gemist, konden we pas om 18.30 verder vliegen. Dus dat betekende wachten.. lezen.. eten .. slapen en een beetje shoppen. Na 32 uur onderweg te zijn kruipen we na een borrel en het reorganiseren van de koffers moe ons bed in. Morgen gaat onze rondreis echt beginnen.

Dag 1 Zondag 10 juli

Daar gaan we dan.. Gepakt en gezakt de auto in, op naar Schiphol. We vertrekken om 16.30 uur naar Londen Heathrow en vandaar vliegen we door naar Johannesburg voor een tussenstop. Vanaf Johannesburg vliegen we naar Windhoek in Namibie.

Voorbereiding

In juli 2011 hopen we weer een mooie rondreis reis te maken door Namibië.Vanuit Namibie reizen we door naar Kaapstad om daar nog wat dagen door te brengen.
Omdat Namibië wat minder bekend is bij de meeste, hier wat achtergrond informatie:
Namibie ligt ten noord-westen van Zuid-Afrika en grenst in het noorden aan Angola , in het oosten voor een klein gedeelte aan Zambia en Zimbabwe maar voornamelijk aan Botswana.De westkust van Namibie ligt aan de Atlantische Oceaan.
Namibië is ongeveer 21 keer zo groot als Nederland en is een van de leegste landen ter wereld. Het heeft een oppervlakte van 824.000 vierkante kilometer, wat ongeveer zo groot is als Duitsland en Frankrijk samen. Over het algemeen wordt er overal Afrikaans gesproken wat technisch gezien een dialect van het Nederlands is.
Globaal gezien ziet onze reis er als volgt uit.
We starten onze reis in de hoofdstad Windhoek. Vervolgens rijden via Tsumeb naar naar Etosha, het grootste wildpark van Namibië , op zoek naar de Big Five. Daarna rijden we via het mooie Daramaland naar de kust. Daar stoppen we in Swakopmund om de zeehondenkolonie te zien en maken we een cruise op zoek naar dolfijnen en/of walvissen.
Daarna reizen we door naar de beroemdste duinen ter wereld, Sossusvlei. Dit was een van de redenen waarom onze keuze op Namibie was gevallen, de mooie rode duinen. We vervolgen de reis naar de Grand Canyon van Afrika, de Fish River Canyon. Daarna gaan we de grens met Zuid Afrika over om via de ruige kust van Blouberg aan te komen in Kaapstad. Daar hopen we nog een dag haaien kunnen te gaan spotten. Iets wat in een vorige rondreis niet is gelukt ivm storm op zee.